Άτιτλο.

Δεν ήξερα καν τι με οδήγησε εκεί.
Ήταν ένα μαζαζί,εκτός σχεδίου.Αλλού συχνάζω τις Δευτέρες.
Για κάποιο παράξενο λόγο,σήμερα μου καρφώθηκε να πάω αλλού.
Μπήκα μέσα.
Ο υπεύθυνος μου υπέδειξε 1-2 ελέυθερα τραπέζια,αλλά και πάλι κάτι με έσπρωχνε να προχωρήσω στο βάθος του χώρου.
Και τότε την είδα.
Χαρούμενη,στην αγκαλιά κάποιου άλλου.

Κάποια στιγμή,χαμογελόντας,γύρισε,και οι ματιές μας συναντήθηκαν.
Ένιωσα ανάμεικτα συναισθήμα.Επικράτησαν η αγάπη και ο πόνος.

Χαμογελούσε ακόμη.
Όχι για μένα,προφανώς.Αλλά χαμογελούσε.Και τότε μου ήρθε στο μυαλό,ένα τετράστιχο από ένα ποίημα που είχα γράψει κάποτε για κείνη:
"Χαμογελάς,
και τότε φευγαλέα καταλαβαίνω
πόσο χαίρομαι να σε διεκδικώ
κι ας μην σε κερδίσω."