Στο κατώφλι του 2009.

Λίγες ώρες απομένουν,μέχρι τον ερχομό του νέου έτους.
Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη όμως τα κλισσέ, και τις μαλακίες του στυλ "2009 ευχούλες για μπλα μπλα μπλα".
Μια φορά τον χρόνο μας ανήκει μια στιγμή.Ένα δευτερόλεπτο.
Είναι εκείνη η στιγμή,που αλλάζει ο χρόνος.Που παγώνει χρόνος.Που τα ρολόγια μηδενίζουν και αρχίζουν απ'την αρχή.

Εκείνη την στιμή λοιπόν,κρατήστε την για τον ευατό σας.Μην βιαστείτε να τσιρίξετε ή να ανοίξετε σαμπάνιες.
Αντίθετα,με το που γράψει το ρολόι 00:00,έχετε έτοιμη την ευχή σας και πείτε την.
Η ευχή αυτή θα ειπωθεί έξω από το "ρολόι".
Θα εισακουστεί.Θα πραγματοποιηθεί.

Να είστε όλοι καλά,με υγεία και ευτυχία!
Εύχομαι ένα δημιουργικό 2009!

Άτιτλο.

Δεν ήξερα καν τι με οδήγησε εκεί.
Ήταν ένα μαζαζί,εκτός σχεδίου.Αλλού συχνάζω τις Δευτέρες.
Για κάποιο παράξενο λόγο,σήμερα μου καρφώθηκε να πάω αλλού.
Μπήκα μέσα.
Ο υπεύθυνος μου υπέδειξε 1-2 ελέυθερα τραπέζια,αλλά και πάλι κάτι με έσπρωχνε να προχωρήσω στο βάθος του χώρου.
Και τότε την είδα.
Χαρούμενη,στην αγκαλιά κάποιου άλλου.

Κάποια στιγμή,χαμογελόντας,γύρισε,και οι ματιές μας συναντήθηκαν.
Ένιωσα ανάμεικτα συναισθήμα.Επικράτησαν η αγάπη και ο πόνος.

Χαμογελούσε ακόμη.
Όχι για μένα,προφανώς.Αλλά χαμογελούσε.Και τότε μου ήρθε στο μυαλό,ένα τετράστιχο από ένα ποίημα που είχα γράψει κάποτε για κείνη:
"Χαμογελάς,
και τότε φευγαλέα καταλαβαίνω
πόσο χαίρομαι να σε διεκδικώ
κι ας μην σε κερδίσω."

Η ισότητα ως αδικία.

"Ίσα δικαιώματα για όλους.Αυτή είναι η πιο θαυμαστή αδικία.Γιατί από το καθεστώς αυτό,υποφέρει ο ανώτερος άνθρωπος.",είχε γράψει κάποτε ο αείμνηστος Friedrich Nietzsche.

Μεγάλη αλήθεια.
Ξέρετε αγαπητοί,παλαιότερα,όταν δεν υπήρχαν ακόμη ανθρώπινα δικαιώματα,τα διέθετε ο ανώτερος.Αυτό ήταν "απάνθρωπο".
Αργότερα,εγκαθιδρύθηκε η ισότητα,καταργώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα του ανώτερου.
Εξ'ου και η τραγικότητα των ημερών μας.
Πολλοί θα σκεφτούν: "όλοι άνθρωποι είμαστε όμως."
Ε λοιπόν όχι.Αυτό δεν είναι δικαιολογία.
Είναι αναίδεια.

Η πνευματική Ελίτ και οι πνευματικοί πληβείοι.

Κάθε τι μέγα,κολοσσιαίο,αγαθό και επαναστατικό,εύκολα μπορεί να ιδωθεί σαν απάνθρωπο,αρνητικό και επικίνδυνο από τις μάζες των αδύναμων.
Διότι οι αδύναμοι,επιζητούν αποχαύνωση.Και την έχουν.
Τους την υπόσχονται οι καιροί που έρχονται.
Είναι σαν την πόρτα ενός σφαγείου σε μια ταινία θρίλερ.Εννιά αποχαυνωμένοι κι ένας πολεμιστής την διασχίζουν.
Να δούμε λοιπόν ανόητοι,ποιός θα επιβιώσει στην απότομη αποκάλυψη της πραγματικότητας.
Εμείς,η ελίτ,τα παιδιά της θύελλας και της καταιγίδας,προσμονούμε...

Μελαγχολία.

Υπάρχουν στιγμές που η μελαγχολία,γίνεται αφόρητα έντονη.
Μακάριοι όσοι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός.
Η μελαγχολία προκαλεί μια απροσδιόριστη αναμονή.
Η αναμονή προκαλεί με την σειρά της,μια αγωνία που κάνει τα λεπτά να φαίνονται αιώνες.
Αλίμονο.Πόσους αιώνες έχει αυτός ο χρόνος;